Çizik zeytin operasyonu: Ne sihirdir ne keramet

Ne sihirdir ne keramet! 15 Ocak 2010 günü güneş tutuldu. Tüm dünya bu astronomik olayı seyrederken ben gözlerimdeki miyop kusurunun lazer ile tedavisi için hastanedeydim.

Bugün bir hafta doldu. Bir haftadır kendi başıma (gözlüksüz) görebiliyorum. İki gözüm arasında numara farkı var, sanki sağ gözüm daha az görüyor. Bu farkın kalıcı olmasından ve kaymayı tetiklemesinden korkuyorum

Bu korkumu dün beni muayene eden doktora sordum. Epitel dokumun zaman olarak iyileşmiş olması gerektiğini ve henüz erken evrede olduğumu, numaraların oturmasının en az bir ay alacağını söyledi. Nihai numara tespiti ise ilk ay sonundaki muayenede yapılacakmış.

Geçen hafta bugün yapılan ilk gün muayenemi başka bir doktor yapmıştı ve lensleri çıkardıktan sonra gözümün numara almadığını söylemişti. Bunun ne demek olduğunu bilmiyorum. Bugün, ilk güne göre daha net görüyorum. Salı günü ofisteki sunumu izlerken, sağ gözümün geriden geldiğini farkettim. O günden bu güne, durum değişmedi ama epitel dokumun iyileştiğini hissedebiliyorum. Gözümü kapatıp göz kapaklarıma dokunduğumda acımıyor!

İlk gün hariç, ilk hafta boyunca üç farklı damlayı günde beşer kez damlatıyordum. Yarından itibaren bir damlayı bırakacağım. İlk bir ay dolana kadar, kalan iki damlayı günde beşer kez damlatmaya devam edeceğim.

* * *

Tedavi süreci tamamlandıktan sonra gözlerimde kuruluk kalmasından korkmuyor değilim. Ekşi sözlükte okuduğum bir hikaye aklımdan çıkmıyor. Son aylarda kullandığım günlük lenslerin zararlarını hissetmeye başlamıştım. Tüm günü bilgisayar başında geçirdiğim, klimalı ofislerde gözlük yerine lens kullanmak faydasından çok zarar vermekte.

Sokakta olmayı ve fotoğraf çekmeyi özledim. Açık havada daha iyi görüyorum!

Epitel doku sorunum nedeni ile Pazartesi sabah da muayeneye gitmiştim. Ofisteki netsizliğin sebebi de gözümün kuruması imiş.

Yağmuru ve karı görmek, dokunmak çok güzel bir duygu!

İlk lens taktığımda da yağmur yağıyordu ve yüzümü göğe çevirim göğe bakmıştım. O gün yanımdaki insanlar ne kadar mutlu olabildiğim konusunda empati yapabilmişti. Bugün fark ettiklerim o günkü kadar yoğun değil ama yine de şahane hissediyorum.

Henüz bu duyguyu yaşamamış veya eksiğini görmemiş olan var ise hali hazırda kar yağıyorken yüzünü yukarı çevirip göğe baksa ya!

Bu talebim, gözlük kullanmanın ilk beş sakıncası arasına kesinlikle girmeli!

* * *

Yıllardır gözlük veya lens kullanan bir kaç arkadaşıma, gözlerimdeki lazer operasyonu sonrasındaki süreci anlatacağıma dair söz vermiştim. İlk günkü heyecanımı kelimelere dökmek oldukça zor ancak kısaca anlatmaya çalışacağım.

Lazer ile göz ameliyatı olmak hayatımın ilk 30 yılı içinde aldığım en kişisel karardı ve sanırım yanılmadım.

 

Çocukluk dönemi: Miyop teşhisi

İlk gözlüğümü henüz 9 yaşımda, üçüncü sınıfa geçtiğim Eylül günlerinde kullanmaya başladım. Sağ ve sol gözlerimde  -1,50 miyop vardı. Ailemde gözlük kullanan kimseyi görmediğim için pek aşina bir durum değildi! Anneannemin zeytin gözlü torunu artık gözlük camlarının arkasından bakıyordu.

Okula başlamadan önce de doktora gittiğimizi hatırlıyorum ama kimse böyle bir şeyden bahsetmişti.

Okula başladığımda ise hep en öne oturtulduğum için kimse bir sorun olduğunu fark etmemişti. İkinci sınıfın sonlarına doğru tahtayı okuyamadığım ve yanımdaki arkadaşın defterine baktığım veya çizgi film seyrederken en yakın koltuğa uzandığım oluyordu. Evdekiler “yakından izleme” derdi. Az sonra, hepi topu iki kanallı televizyonu kumanda etme bahanesi ile yine ön koltuğa geçerdim.

Bugün bile net olarak hatırladığım bir an var ki ben yemek masasında resim yapıyordum. Televizyonda “Bizimkiler” dizisi başlıyordu ve ben bölüm ismini anneme sormuştum. Böylece, babam bir kaç metre mesafeden televizyondaki yazıyı okuyamıyor olduğumu farketti!

O akşam, dizi arasında ve bittiğinde çıkan bütün reklamları babam ile birlikte izledik. Hangi yazıları okuyup hangilerini okuyamadığımı tek tek test ettikten sonra ertesi sabah göz doktoruna gittik.

Doktor, gözlük takmam gerektiğini söylerken babamın kucağında oturuyordum. Kendimi kadar küçük ve ürkek hissettiğimi hatırlıyorum.

Doktor, normal çocuklar gibi huysuzlanacağımı ve yeni gözlüğümü düzenli takmayacağımı öngörerek beni teşvik etmeye çalışıyordu. Benim önerim ise, banyo yaparken çıkarmam gerekeceği yönünde olmuştu. Çünkü banyo yaparken camlar ıslanır!

Gözlük kullanmak konusunda hiç bir zaman aile sıkıntı çıkarmadım.

Gözlüğümü alıp eve geldiğimde annem yemek yapıyordu. Evdeki eşyalar da pek parlak ve kocaman görünüyordu. Salonda kristal bir avize asılı idi. Annem her temizlikten sonra temiz olmuş mu, parlamış mı diye sorardı. Bu soruya pek anlam veremezdim çünkü pek fark görmezdim. Evet, derdim. Meğer avizenin üzerinde boy boy taşlar varmış ve ışıl ışıl parlıyorlarmış!

Şaşılık ameliyatı

Yaklaşık altı yıl önce şaşılık ameliyatı olma kararım da kişiseldi ancak sonuçları benim günlük alışkanlıklarımı etkilemekten ziyade çevremdeki insanlar tarafından farkedildi. İki saat sürmüş fiziki bir ameliyatın neticesinde atlattığım iyileşme süreci operasyonun başarısı kadar göz göze geldiğim insanların tepkilerine de bağlı idi.

Her iki gözümde de dışa doğru tutan kaslarda zayıflık gelişmesi neticesinde, geçmiş 24 yıl boyunca aslında üç boyutlu görmemiştim. Elbette bu durum grafiksel düşünme veya hayal gücü anlamında değil. Mesela, omzuma bir saç düştüğünde tek seferde tam yerini tespit edip tutup atamıyormuşum veya uzun süre kitap okuyamıyormuşum. Çabuk yoruluyormuşum.

Bu durumu ben hiç bir zaman  bir kusurun farkında olamadığım için aslında yaşıyor olduğum eksikliği tarif etme ihtiyacı duymamıştım. Halbuki, gün içinde ben yoruldukça gözlerimin istemsiz şekilde dışa doğru kayması ve insanların buna verdiği tepki bu uzun süre boyunca içten içe bende özgüven problemi yaratmış.

* * *

Lens kullanmaya başladığımda insanlar gözlük takmadığımı görüyor ancak miyop olup olmadığımı bilemiyordu. Lazer operasyonundan sonra ise gözlerimde lens olmadığını ve desteksiz görebiliyor olduğumu sadece ben biliyorum. Bana bakan kimse bunu ayırt edemiyor.

Gece uyumadan önce gözlüğümü çıkarıp kutusuna koymam gerekmiyor.

Uykudan uyandığımda henüz gözlerimdeki çapaklar bile üzerinde iken çevremi görebiliyorum!

Gözlerinde çeşitli ışık kırma kusurları olmasına rağmen gözlük kullanmayı tercih etmeyen veya bunu önemsemeyen çok insan vardır. Ben öyle değilim veya öyle yetiştirilmedim. Bir problem varsa sorgulanmalı ve çözülmeli; geçiştirmek bana göre değil!

Lazer tadavisi sonrası miyop tekrarlar mı? – 2019 güncelleme

Geçen sene, bir sabah gözümü bilgisayar ekranından ayırıp karşıdaki saate baktım ve rakamları göremediğimi farkettim. Her ne kadar yılda bir gitmek gerek olsa da belki iki yılda bir ziyaret ettiğim hastaneden randevu aldım ve genel göz muayenesi oldum.

39 yaşımdayım ve yakında yaşıtlarım yakın gözlüğü takma ihtiyacı duyarken ben henüz duymayacak olduğum için şanslıymışım. Sol gözümde -0,50 numara miyop ilerlemesi var.

Gözde arpacık – 2020 güncelleme

Hayatımda ilk kez başıma gelen arpacık teşhisi ile antibiyotik damla tedavisine başladım. Aynı dönemde homeoffice çalışmaya başlamış olmam, acil olmadıkça hastaneye gitmemem gerektiği için üç ay kadar damlaya devam etmiş olsam da bir kaç hafta iyileşen arpacık nüksetmeye devam etti. Üç ay sonunda aynı hastanede farklı bir doktora muayene oldum ve beni başka bir doktora yönlendirdi. Netice, antiallerjik bir temizleme sabunu ile gözümü günde iki kez yıkadım ve bir hafta sonra geçti ve nüksetmedi. Diğer yandan, aynı dönem zarfında ortaya çıkmış olan farklı bir stres durumunun ortadan kalması ile iyileşme süreci de birlikte ilerledi diyebilirim.

40 yaşımdayım. Sol gözümdeki miyop ilerliyor. Rutin muayenede -0,75 numara ve gözlük kullanmak istemediğim için reçete yazdırmadım. 2020 yılının nerede ise dokuz ayını evde kalarak geçirdikten sonra sokağa çıktığım her fırsatta mümkün olduğunca geniş alanda ve uzaklığa bakmaya çalışıyorum.

1980-2020